ترس جان

دیریست که مااسیر در دیم 

دیریست که زندگی نکردیم

ازشادی و شور بی نصیبیم 

خودرا به دروغ می فریبیم 

ترس در دلمان ریشه دوانده

مارا سر   جایمان   نشانده 

دلواپس نان و  مال  بودیم

ازترس شکنجه  لال  بودیم

ما طالب   دردسر   نبودیم

دنبال   نزاع   و  شر نبودیم

هرکس که به ظلم معترض شد

با ایل و تبار  منقرض شد

دید یم  و به سادگی  گذشتیم

با خبر شدیم  و  بر نگشتیم 

باید که به فکر چاره باشیم 

درظلمت شب  ستاره باشیم

گرتن  بدهیم  به این سیاهی

بر اینهمه ظلم  و باج خواهی

از ترس شویم اگر که پنهان 

این قصه نمی‌رسد به پایان 

باید که به  پا  کنیم  قیامی

حتی به بهای  قتل عامی