دلبستگی برخاک

دیدگانت کور باد ای چشم تنگ

سینه ات درگور باد ای قلب سنگ

هردو پایت بشکند ای کج سرشت

ای که عادت کرده ای بر خوی زشت

مرده بهتر باشد از انسان رذل

جان ستان جانش بگیرد کرده فضل

ای توبدخواه رضای غیر خویش

ای که چون عقرب زنی همواره نیش

این مرام آدم دلپاک نیست

یک وجب هم فاصله تا خاک نیست

انچه را خواهی بیابی با ستیز

باشد آن نزد خلایق هم عزیز

سینه را از کینه ها خالی بکن

ارزش خود را به خود حالی بکن

قلب را بانور حق ازین نما

دیده را  پاکیزه وحق بین نما

چون بشر ارزنده در افلاک نیست

 شأن او دلبستگی بر خاک نیست

عمر انسان میرود رو  بر زوال

کم شود همگام روز و ماه وسال

هیچکس دراین جهان پاینده نیست

میرسد روزی که انسان زنده نیست

خوشا به حال انسانی کزین  راه

رود با سرفرازی سوی الله