شعر زیبای روزهای روشن از اردلان سرافراز

روزای روشن ، خداحافظ

سرزمین من ، خداحافظ

روزای خوبت بگو کجا رفت 

تو قصه ها رفت ، یا از این جا رفت 

انگار که اینجا هیچکی زنده نیست 

گریه فراوون ، وقت خنده نیست 

گونه ها خیسه ، دل ها پاییزه 

بارون قحطی از ابر می ریزه 

همه عزادار سر به گریبون 

مردا سر دار زنا تو زندون 

انگار که شبه ، هر روز هفته 

از هر خونه ای عزیزی رفته 

همه با هم قهر ، همه از هم دور 

روزا مثل شب ، شب ها سوت و کور 

نه تو آسمون ، نه رو زمینیم 

انگار که خوابیم ، کابوس می بینیم 

از زمین دوریم ، از زمان جدا 

حتی نمی اییم به یاد خدا 

روزای روشن ، خداحافظ 

سرزمین من ، خداحافظ 

نوبت میگیریم ، گیج و بی هدف 

واسه مردنم ، باید رفت تو صف 

روزها و شب ها این جور می گذرن 

هر جا که می خوان ما رو می برن 

آخه تا به کی آروم بشینیم 

حسرت بکشیم ، گریه ببینیم 

ای زن تنها ، مرد آواره 

وطن دل تو است ، شده صد پاره 

پاشو ، کاری کن ، فکر چاره باش 

فکر این دل پاره پاره باش