آدمی بی درد وغم کی آدم است

درب دل را هرزمان کوبد غمی

گویمش وارد شو ای غم محرمی

گویم ای غم دل بود کاشانه ات

ازچه گم کردی تو راه خانه ات

غم ندارد حاجت در کوفتن

عادت دل گشته با غم سوختن

دل سرای هر غم ناخوانده است

خانه ی غمهای در دل مانده است

درد در دل یک جهان جا داده ام

قسمتی راهم به غمها داده ام

درد وغم بادل رفیق و همدند 

 از گذشته این دو با دل  محرمند

ماو غم را دوستی دیرینه است

کوهی از غمها درون سینه است

آدمی کی فارغ از غم میشود

درد و غم استاد آدم میشود

آدم بی درد یعنی یک جسد

جسم بی جانی که خفته در لحد

ارزش دلها به میزان غم است

آدمی بی درد و غم کی آدم است