حال رقت بار من

این شعر داستان کسانی است که بخاطر اعتیاد به آخر خط رسیده اند .به امید روزی که هیچ هموطنی گرفتار این بلای خانمان سوز نباشد

حال رقت بارمن بنگر و روزم ببین

ازخطوط چهره ام درد جان سوزم ببین

زنده ام اماچه سود مرده ازمن بهتر است

مردن همچون منی راه حل آخر است

من نمیبردم گمان روزگارم این شود

برخودم خنجر زدن مسلک و آیین شود

من زدم برجان خودزخمی ازجنس هلاک

باتنم درد آشناست تابخوابد زیر خاک

ابتدا همچون جنین زاده گردد در وجود

بیصدا بالغ شود پرتوان گردد ز دود

بعداز آن بازیچه ای دست او بی اختیار

نأشه ای گاهی از او گه تو را سازد خمار

این چه درد مبهمی است خفته در بطن خوشی

گشته پنهان یک عذاب در لباس سرخوشی

مرز بین این خوشی تا فنا یک تار موست

گر دلیری گر رشید استخوان گردی و پوست

مادر پاک وطن

باتودارم گفتگو مادرپاک وطن 

 از غم پنهان تو باتو میگویم سخن

درشرار سینه ات میتوان صدآه دید

میتوان درخاک تو افعی وروباه دید

اززبانت میشود شکوه از یاران شنید

سینه ات را بانفاق خنجر آنان درید

میتوان درچشم تو گریه راباور نمود

بافرود اشک تو شکوه از داور نمود

این زمین پرگهر امتحانها دیده است

درهوایش بی امان صدبلا باریده است

باحضور ناکسان این زمین راحت ندید

درتمام سالیان جزغم وغارت ندید

هرکه سردمدار شد خنجرش آغشته بود

هرکه دم زد ازخدا مخلصان راکشته بود

دردل این خاک پاک بی گناهان خفته اند 

غالبا بیچارگان حرفی ازحق گفته اند 

مهدتاریخ وهنر جای هربیگانه شد

سرزمین مادری عاقبت ویرانه شد

مادرپاک وطن دارد از مردم سئوال

ازچه رو اینگونه پست خورده برهم اعتدال

هیولا

ا

اگر دیدی دراین دنیا پسرروزی پدر را کشت

چو شدفیل افکن وبرنا بزد بر روی مادر مشت

اگردیدی برادر راحسادت بابرادر کرد

ستم چون ظالمان فرزند اگر دیدی به مادر کرد

ضعیفی دست وپابسته که ناچار از قناعت بود

لگدکردن برآن مسکین اگردیدی شجاعت بود

اگر در گوشه ای مردی تلف شد نأش او گندید

به حال مرده ی بدبخت مکن باور کسی رنجید

اگرها واقعیت داشت به روز وشب هزاران است

برای آدم بی رحم شقاوت سهل وآسان است

خداوندا ازاین خلقت تورا دارم شکایتها

زبی انصافی انسان تورا گویم حکایتها

خداونداعطا کردی توبرانسان تفکررا 

چوباشدآدمی عاقل به اودادی تدبر را

به او احساس را دادی که بی احساس حیوان است

ملائک راخبر دادی کزو اولی تر انسان است

خرابیها به بار آورد همان انسان که اولی بود

تو گفتی عاقل است انسان ولی دیدی هیولا بود

جنایتها که انسان کرد زبان قاصر زگفتارش

زمن حیوان نگیرد غیض چو حیوان بوده رفتارش

آگه از راهم

ﺁﮔﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻢ ﭼﻮﺩﯾﺪﻡ ﺭﻭﺯﺗﻨﮓ

ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻡ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯﺗﺄﺛﯿﺮ ﺳﻨﮓ

ﺍﺯﺟﻬﺎﻟﺖ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ ﺩﺭﻣﻨﺠﻼﺏ

ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺍﻧﻘﻼﺏ

ﺗﺎﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮﺏ ﻭﺑﺪﺍﺯﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ

ﺩﺭﺗﻤﯿﯿﺰ ﺍﯾﻨﺪﻭﺍﺯﻫﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺎﺧﺖ

ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯﺧﻮﺑﯽ ﺑﺪﯾﺪ ﻭﺣﺲ ﻧﻤﻮﺩ

ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺭﮎ ﺁﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﻧﻤﻮﺩ

ﺍﺭﺯﺵ ﻭﻣﻌﯿﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺪ

ﺍﺭﺯﻭﻫﺎ ﺯﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﺷﺪ

ﻋﻘﺪﻩ ﻭﺣﺴﺮﺕ ﺭﻫﻢ ﺭﺍ ﮐﺞ ﻧﻤﻮﺩ

ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﺎﺫﺍﺕ ﭘﺎﮐﻢ ﻟﺞ ﻧﻤﻮﺩ

ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﯾﺎﺭ ﺑﺪ

ﻣﻦ ﺷﺪﻡ ﺍﻟﻮﺩﻩ ﺻﺪ ﮐﺎﺭ ﺑﺪ

ﭼﻮﻥ ﺑﺪﯼ ﯾﮏ ﻟﺬﺕ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ

ﻟﺬﺕ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻬﻢ ﻓﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ

ﺳﯿﺮﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ

ﺩﺷﻤﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺳﺖ

ﮔﺮﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪﯼ

ﻫﺮﻣﻨﯽ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺷﺪﯼ

ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﮐﺒﺮﻭﻏﺮﻭﺭ ﻭﮐﯿﻨﻪ ﺑﺎﺵ

ﺻﺎﻑ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺍﺋﯿﻨﻪ ﺑﺎﺵ

ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ ﻋﻘﻠﯽ ﮐﻪ ﯾﺰﺩﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﭼﻮﻥ ﺯﻫﺮﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺍﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺧﻮﺩﺗﻮﺍﻧﯽ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺯﺍﯾﻞ ﮐﻨﯽ

ﺟﻬﻞ ﺭﺍﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﯾﻞ ﮐﻨﯽ

ﻣﯿﺮﺳﯽ ﺑﺎﻋﻘﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﺎﻝ

ﻣﯿﺸﻮﯼ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ

ﻓﺎﻝ ﻭﺗﻘﺪﯾﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ

ﮔﺮﮐﻨﯽ ﻫﻤﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ

ﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﮏ ﺳﺮ ﺷﻮﯼ

ﯾﺎﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﺩ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﯼ

شر ما خلق

ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺸﻢ ﻭﻧﻔﺮﺗﻢ ﺍﮔﺮﺑﻪ ﻣﺸﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ

ﺟﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﺯﺁﺩﻣﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪﮐﺸﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ

ﺍﮔﺮﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ

ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺩﻭﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ

ﺑﻪ ﺧﺪﻋﻪ ﻭﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻠﮏ ﻃﯽ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﯿﮑﻨﺪ

ﺳﻼﻡ ﺭﺍﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺮﺳﺮﺗﯿﻎ ﻣﯿﮑﻨﺪ

ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻟﮕﺪ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﻧﺪ

ﻫﺰﺍﺭﺧﺮﻗﻪ ﻣﯿﺪﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺭﺍﺑﻪ ﺯﯾﻦ ﺯﻧﺪ

ﺑﺠﺎﯼ ﯾﺎﺭﯼ ﻭﻣﺪﺩ ﺟﻮﺭ ﻭ ﻋﻨﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ

ﺑﺠﺎﯼ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻨﯽ ﺳﺠﺪﻩ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ

ﺭﻓﯿﻖ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺵ ﮐﻨﯽ ﺩﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ

ﺣﺮﯾﻢ ﯾﺎﺭﺑﺸﮑﻨﺪ ﻧﻬﺪﭼﻮ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺣﺮﯾﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺐ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﯿﺮ ﺣﺮﺹ ﻣﯿﺸﻮﺩ

ﺑﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﺷﺮﯾﮏ ﺍﺭﺙ ﻣﯿﺸﻮﺩ

ﺑﮕﻮﺗﻮ ﺍﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﯼ ﻗﺎﺩﺭ ﻓﻠﻖ

ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯿﺒﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﺷﺮ ﺍﻧﭽﻪ ﻣﺎﺧﻠﻖ

سجده برتابوت کورش

وﺍﯼﺑﺮﻣﺎﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮﺗﺎﺑﻮﺕ ﮐﻮﺭﺵ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺁﻧﻬﻢ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻭﺩﺭ ﺑﯿﺮﺍﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ

ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻫﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ

ﺩﺭﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﺭ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﯿﮑﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﻣﺎ ﮔﺮﻩ ﺍﺯﮐﺎﺭﻋﺎﻟﻢ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﮕﺸﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻨﺮ ﺟﺰ ﻣﺎﮐﺴﯽ ﺑﻮﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡ ﻣﺎ ﻧﮋﺍﺩ ﺑﺮﺗﺮﯾﻢ

ﺩﺭ ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ , ﻣﺎﺯﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮﺗﺮﯾﻢ

ﺩﯾﻦ ﻣﺎﻫﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪ

ﮔﺮﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺣﺠﺎﺯ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﺤﻮﯾﻞ ﺷﺪ

ﻣﻬﺪ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﯾﻦ ﺗﻤﺪﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺲ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﻭ ﺗﺎﺯﯾﺎﻥ ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﮐﺠﺎ

ﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﺧﻮﺭﺍﻥ ﺟﺎﻧﯽ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﮐﺠﺎ

ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﺳﺖ

ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺩﻋﺎ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﻣﺎﺳﺖ

ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﺍﻩ ﭘﻮﭼﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﺎﺳﺖ

ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﻔﺖ ﻭ ﺟﻌﻞ ﻭ ﮐﺬﺏ ﺍﺩﻋﺎﺳﺖ

ﻣﻠﺘﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺿﯽ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺩﻋﺎ

ﻫﻤﭽﻮﺷﺎﻫﯽ ﮐﻮ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﺪﺍ

ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯﺗﻤﺪﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ

ﺍﯾﻦ ﺗﻤﺪﻥ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺟﻌﻠﯽ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ

ﺩﺳﺖ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺟﻌﻠﯽ ﺍﻋﻄﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﺯﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﺎ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﮐﻮﺭﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﻢ ﮐﻮﺭﺵ ﺟﻼﺩ ﺫﻭﺍﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﺷﺪ

ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺍﻣﺮ ﯾﻬﻮﺩ ﺍﺟﺮﺍ ﻭ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﯿﻦ ﺷﺪ

ﺷﺪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺗﺎ ﺧﻸﻫﺎ ﭘﺮ ﮐﻨﺪ

ﺗﺎ ﮐﻪ هرﭼﺮﻧﺪﺧﻮﺍﺭﯼ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺧﻮﺭ ﮐﻨﺪ

ﺍﺳﺐ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﺗﻤﺪﻥ ﺩﺭﭘﺎﺳﺎﺭﮔﺎﺩ ﻧﻌﻞ ﺷﺪ

ﺍﺳﺘﺮﻭﻧﺎﺥ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻣﺠﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻌﻞ ﺷﺪ

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻫﻢ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺑﺮﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺪ

ﻣﻠﺘﺰﻡ ﮐﺲ ﺑﺮ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺪ

ﭘﯿﮑﺮ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺭﺍﺑﺎﺟﻌﻞ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

ﺑﺮ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﻌﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

ﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺟﺎﻫﻞ ﮐﻪ ﮐﻮﺭﺵ ﺭﺍﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﻣﺰﺩﮎ ﻭ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﺷﺄﻥ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ

ﻫﺮﺩﻟﯽ ﮐﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯿﺸﻮﺩ

ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺁﯾﯿﻦ ﻃﺮﯾﻘﺖ ﻣﯿﺸﻮﺩ

ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻭ ﺭﺍﺧﻮﻓﯽ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺻﺪﺭﻧﮓ ﻧﯿﺴﺖ

ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻫﺮﮔﺰﻣﯿﺎﻥ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ

گرگ باران دیده

ﻣﻦ ﮔﺮﮒ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺻﺪﺷﻮﮐﺮﺍﻥ ﻧﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﻡ

ﺷﻼﻕ ﻭ ﺧﻨﺠﺮﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ

ﺍﺯﻏﻢ ﺑﺴﯽ . ﺍﺯﺭﺩﻩ ﺍﻡ

ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﺗﺐ

ﺑﺸﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺳﺐ

ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ

ﭘﺎﮔﯿﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﻟﺠﻦ

ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﻢ ﺯﺩﻧﺪ

ﺗﺎﺯﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯾﻢ ﺯﺩﻧﺪ

ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ

ﮐﺲ ﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺎﮐﺴﯽ

ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻡ

ﺑﯽ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺑﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﯽ ﻧﺎﻥ ﺷﺐ

ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺯﺟﺮ ﻭ ﺗﻌﺐ

ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺟﺎﻥ

ﺁﮔﺎﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﮑﺮ ﺯﻣﺎﻥ

ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﺭﺳﯿﺪ

ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺸﺘﻢ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ

ﺍﻣﺎ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ

ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻌﺎﺭﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ

ﺍﺧﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺰﺩ ﺧﻮﯾﺶ

ﺯﺍﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﯿﺶ

ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﺗﺎﺭ

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ

وطن

ﺩﮔﺮﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯﻭﻃﻦ ﺑﺠﺰﺻﺪﺍﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺵ

ﺍﺯ ﺍﻥ ﺩﯾﺎﺭﭘﺮﮔﻬﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺟﺰ ﻧﺨﺎﻟﻪ ﺍﺵ

ﺣﺮﺍﻣﯿﺎﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﺭﯾﺎﺳﺘﺶ

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺯﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺯﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺣﺮﺍﺳﺘﺶ

ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎ

ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭﺑﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻼﻡ ﻣﺎ

ﺑﻪ ﺗﯿﻎ ﺗﯿﺰ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﺗﻮ

ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﻭﺍﮐﻨﯽ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺯﻭﺍﻝ ﺗﻮ

ﺑﺠﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﻭﺍﺑﺘﺴﺎﻡ ﺟﺰﺍﯼ ﻣﺮﮒ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ

ﺑﻬﺎﺭﻭﻋﻄﺮ ﺭﺍﺯﻗﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺗﮕﺮﮒ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ

ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺴﺘﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ

ﮔﻼﯾﻪ ﺭﺍ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ

ﺑﺪﺳﺘﺸﺎﻥ ﭼﻤﺎﻕ ﺩﯾﻦ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﺑﻨﺎﻡ ﺩﯾﻦ

ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺩﻭﺍﻣﺸﺎﻥ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﯾﻦ

ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﯾﻦ

همسفر دل زده ام

ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺩﻟﺰﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎﺏ ﺗﻮﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ﺍﻧﭽﻪ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ﻗﯿﻤﺖ ﻣﺎ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﺎﺳﺖ ﮔﺮﻏﻢ ﺧﻮﺩ ﭼﺎﺭﻩ ﮐﻨﯿﻢ

ﯾﮑﺪﻝ ﻭﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﻮﯾﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﺷﺐ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻨﯿﻢ

ﻣﯿﺸﻮﺩﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻝ ﺍﮔﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎﮔﺮﻩ ﻣﺤﮑﻢ ﺩﺳﺖ ﺭﯾﺸﻪ ﻏﻢ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ

ﻏﻢ ﭼﻮ ﺭﻭﺩ ﮔﻞ ﺑﺪﻣﺪ ﺑﺮﺳﺮﻫﺮﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺩ

ﻣﯿﻞ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻮﺩ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺭﺩ

ﻣﺎﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﺪ ﻣﺮﺩ ﺩﻟﯿﺮﯼ ﺯﻏﯿﺎﺏ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺎﺏ

ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﺗﺮﺱ ﺯﺟﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻮﺳﺖ

ﻏﻮﻝ ﺷﮑﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻮﺳﺖ

ﻇﻠﻢ ﻭﺳﺘﻢ ﺭﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ

ﻗﻄﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺛﺮﯼ ﻏﺮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ

ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺩﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎﺏ ﺗﻮﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ﺍﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ارزش

ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﭼﺮﺍﻧﯽ

ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ

ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼﺱ ﺭﻗﺺ ﻭﺍﻭﺍﺯ

ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﻥ ﺑﺎﺩﮐﻤﻪ ﺑﺎﺯ

ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﻮﯼ ﺑﺴﺘﻪ

ﭘﺎﺭﺗﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﻭﺩﺳﺘﻪ

ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮﺍﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﻫﻮﺵ

ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺭﻧﮕﻬﺎﯼ ﺗﻦ ﭘﻮﺵ

ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ

ﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ

ﭘﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯾﺴﺖ

ﺗﻮﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﻮﮐﻼﻩ ﻗﺎﺿﯿﺴﺖ

ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﻭﺑﺴﺎﻁ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ

ﭘﺲ ﺑﻬﺮﭼﻪ ﺍﺩﻣﯽ ﺫﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ

ﺗﺮﯾﺎﮎ ﻭ ﺣﺸﯿﺶ ﭼﺮﺱ ﻭ ﺍﻓﯿﻮﻥ

ﺳﺮﺑﺎﭘﻨﺒﻪ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺧﻮﻥ

ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﻏﻤﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ

ﺩﺭ ﻫﺮﻏﻢ ﻣﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ

ﺷﺎﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻏﺮﻕ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ

ﺧﺎﻣﺶ ﺳﺮﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ

ﺩﺭﯾﺎﺏ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ

ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ