چهل فصل سرد

خانه ی طوفان زده تشنه ی آرامش است

هیچکس آسوده نیست خانه چودرآتش است

قوم مغول باعبا بااسب دین آمدند

آنان به اسم خدا در پی زین آمدند

کاسبی ازراه دین بسترش آماده بود

ابزاراین کاسبی تسبیح و سجاده بود

منبری آماده شدشیخ به منبر نشست

کس نشدآگه که شیخ خودشده شیطان پرست

شاه دراین سرزمین خصلت شاهان نداشت

عاشق این خانه بودآنچه که خواهان نداشت

شیخ به آن شاه خوب مهلت کاری نداد

چیزی بجزجهل خلق شاه رافراری نداد

رفت وبهمراه او برکت ازاین خانه رفت

برکت این خانه بود اوکه غریبانه رفت

شیخ دراین خانه شدشاه و به کرسی نشست

شاه عباپوش راقدرت نمود مست مست

اوکه بخون تشنه بود حکم به کشتار داد

خانه به فرمان شیخ کشته ی بسیار داد

بعد چهل فصل سرد خانه چنان یخ زده 

کزاثرش زندگی مرده دراین غمکده

خوابم اما هیچ بیدارم مکن

خوابم اما هیچ بیدارم مکن

بیش ازاین خودرابدهکارم مکن

نیست درمن تاب طوفانی دگر

بهرزخم دیگری جانی دگر

من به بیداری چومجنون میشوم

چون تو رابینم دگرگون میشوم

ترسم آخردست خود کاری دهم

یا تورا ناخواسته آزاری دهم

من به خواب فارغ زدنیا میشوم

همسفرباخواب وروئیا میشوم

دیدن کابوس به خواب آسانتراست

خواب باشم درد خنجر کمتر است 

دیدمت درخواب اما با وفا

رفته بوداز خاطرم کردی جفا

چون گذشته عاشقت بودم هنوز

خواب ماندم زین سبب درطول روز

 

مستحق

ساقی امشب آتشم را تیزکن

آتشین جام مرا لبریز کن

امشب ازهرشب برایم شب تراست

امشب من ازنژادی دیگراست

هرشب ای ساقی مرامی داده ای

دست رد برسینه ام ننهاده ای

امشب است این آخرین می خواستن

هست فردا وقت زحمت کاستن

ای کریم امشب کرامت بیش کن

این رعیت را رعایت بیش کن

عدل تو می جزبه ظرفیت نداد

می به می خواران به یک نسبت نداد

میدهی می در خور میثاقشان

خوب میدانی تواستحقاقشان

پیش می خواران عدالت این بود

جان فدای اینچنین آئین بود

ای به هرکس داده استحقاق حق

مستحقم مستحقم مستحق

مستحقم بیشتر مستم کنی

بی امان بی پا وبی دستم کنی

مست بایدشدنه چون شبهای پیش

خواهمت مستم کنی این باربیش

گاه بایدمست شددیوانه وار

تادهی ازکف عنان اختیار

رهرو یک راه خونین منظرم

از چنین ره مست باید بگذرم

روز بایدفارغ ازهرهست شد

بایدامشب پس حسابی مست شد

خاکمان برسربباید

مردم ایران زمین الحق که در دنیا تکند

اینچنین خلقت به عالم بی نشان و اندکند

مردمی پرادعائیم کز همه ما بدتریم

گرچه خود رامیفریبیم کز نژاد برتریم

وقت کار فکرفراریم و بخانه فکر کار

فرصت دزدی بیابیم جمله دزدیم کهنه کار

درنماز فکر فسادیم پیش مردم با خدا

ازمسلمانی نداریم بهره ای جز ادعا

کس چوسردردی بگیرد جمله میگردیم طبیب

احترامش بیش باشد هرکه پول دارد به جیب

زن چوآرایش نماید فاحشه نامش دهیم

دختری رد شدنظرها بهر اندامش دهیم

زن اگرمطلقه شد گوئیا باشد خراب

وای بحال آن زنی که راحت است وبی حجاب

زن که دارد شوی و فرزند بوی فرند خواهد چکار

درغیاب شوهر خود میرود سوی قرار

شوهران ازصبح تاشب درپی یک لقمه نان

گشته دنیای مجازی جای تفریح زنان

باپسر چت مینمایددختری درطول سال

بعد میفهمد که بوده نام آن دختر جلال

پیش مردم سربه زیریم و به خلوت بی حیا

کارهای خوبمان هم جمله از روی ریا

درفساد هم پیش ایران گشت تایلند روسفید

که دگر آوازه ی ما به همه عالم رسید

در دبی دخترایران بی بکارت میشود

بردن دختر از ایران یک تجارت میشود

ازخجالت گربمیریم کمترین تنبیه ماست

برتریمان هم بلا شک حرف مفت و ادعاست

برتریم در بی حیایی در فساد و هرزگی

برترین در کار زشت و پستی و آلودگی

خاکمان برسر بباید که چنین بی غیرتیم

اینچنین اسیر نفس و بندگان شهوتیم

کی وقت رفتن فرا میرسد

این روزها اوضاع مملکت آنچنان آشفته و نا بسامان است که پیش بینی تحولات و اظهار نظر در خصوص آینده ی نظام و کشور واقعا آسان نیست .اما تردیدی نیست که آینده آبستن تحولات بزرگی است که قطعا به سود حاکمیت نخواهد بود .شاید اگرهر کشوردیگری با وضعیتی مشابه آنچه در کشورمان حاکم است مواجه میشد ،تغیرات بنیادین و اساسی درساختارحاکمیت و نظام حاکم امری حتمی و قطعی بود اما ازآنجاکه کشور ما و نظام حاکم شبیه به هیچ کشور و حاکمیتی نیست لذا نمیتوان به درستی تحلیلی از اوضاع و شرائط داشت .متاسفانه رفتار حاکمیت بگونه ای است که نه  رسوائی های بی پایان و مسلسل وار سبب احساس شرم در آنان میگردد و نه حاضرند علیرغم فساد غیرقابل کنترل و فراگیر و اثبات ناکارآمدی و تاراج ثروت و منابع در طول چهل سال برخورداری از قدرت و ثروت ،عرصه را برای حضور دیگران خالی نمایند و گوئیا عهدبسته اند تا آنجا که ممکن است برای ماندن درقدرت تلاش کنند و بعید نیست  که تا در کشور کشت و کشتاری به راه نیفتد و خون بی گناهان ریخته نشوداین قائله به پایان نرسد.رفتار حاکمان که مدعی دینداری و خدا ترسی هستند پارادوکسی غیر قابل درک را بوجود آورده است .از یک سو خود را مسلمان و مقید به احکام دین و خواهان برقراری فرامین الهی معرفی میکنند تا آنجا که حتی رفتن به بهشت و جهنم هم بایدبنا به خواست و نظر آنان باشد و خود را ازخود مردم نسبت به آخرتشان دلسوزتر میدانند ازسوی دیگر بخاطر قدرت و ثروت حاضرند همه ی ملت و دارائی های کل کشور را فدای قدرت طلبی و زیاده خواهی و حرص و طمع سیری ناپذیر خود سازند .اگر واقعا اندیشه ای الهی حاکم بود بهیچ عنوان حاضر نمیشدند چشم بر روی تاراج و غارت بی رحمانه ثروت توسط ایادی خویش ببندند و همچنان نیز برای ماندن در قدرت دست و پا بزنند .

مردان دین طبعا می بایست درفکر آخرت خویش باشند و دغدغه ی انان نیزباید رستگاری از دنیا باشد .در حالیکه آنچه عملا شاهد هستیم دقیقا عکس این مساله است و حب دنیا و حب قدرت و ثروت را به وضوح میتوان در رفتار حاکمان مشاهده کرد.

وقتیکه یک ملت یکصدا خشم و نفرت خود را از حاکمان فریاد میزنند و هیچکس اعتماد و اعتقادی به آنان ندارد ،چرا حاکمان بجای احترام گذاشتن به خواست ملت در صدد خاموش کردن صدای اعتراض انان باتوسل به قوه ی قهریه و سرکوب کردن آنان و ایجاد رعب و وحشت در میان ملت باشند .مگر این ملت نبودند که آنان رابه قدرت رساندند حال چرا همان ملت فریب خورده و عوامل اجنبی خوانده میشوند.ای کاش حاکمان بجای اینهمه تلاش برای بقای بیشتر در فکر آن بودند که تاریخ درمورد آنان چکونه قضاوت خواهد کرد ؟آیا نام نیکی از خود بجا گذاشته اند؟

خواه ناخواه این صفحه ی سیاه از تاریخ کشورمان نیز ورق خواهد خورد اما ایکاش در زمان باقیمانده از حضور انان در قدرت به تلافی چهل سال آسیب زدن به منافع ملی با خاطره ای خوش قدرت را به اهلش واگذار میکردند و خود پی کار خود میرفتند شاید در اینصورت پایانی بهتر برای خود رقم میزدند

اینک منم

حتی یکی هم دل نمی سوزاند برایم

حتی یکی هم نشنود غم ناله هایم

حتی یکی هم حال وروزش مثل من نیست

دردی که من دارم نمایان در سخن نیست

من مانده ام تنها دراین آشفته بازار

از رسم این نامردمان دیدم بس آزار

کس همچو من دیوانه و عاشق نبوده

عشقی که نابود و زمین گیرم نموده

دیگرنه نای حرکتی دارم نه امید

شام سیاهم کی ببیند روی خورشید

دیگر خودم هم راضیم پایان پذیرم

بهتر که بی دلدار خود ازغم بمیرم

هم داغ هجران دیدم و هم دشنه خوردم

از آنکه اورا برتر از جان میشمردم

دیدم بسی آزار از آن جلاد دلدار

کز جور او گشتم ز هرچه عشق بیزار

اینک منم آنکس که دلداری ندارد

انکه به خاک افتاده و یاری ندارد

اینک منم تنها و خونین بال و مغموم

انکس که باشد تا ابد از عشق محروم

من که همه عمر زندگی باعشق کردم

 تا زنده ام دیگر پی عشقی نگردم

لحظه ها

هرلحظه اگرچه هست یک دم

عمر تک تک لحظه هاست باهم

این لحظه که هست فرصت ماست

 هرلحظه که  پیش روست زیباست 

ما غیر همان لحظه نداریم 

 تا در ره خویش گل بکاریم

حیف است به گذشته بسته باشیم

افسرده و دل شکسته باشیم

باید که به لحظه زندگی کرد

 دنیا نکند دمی عقب گرد

آنان که اسیر رفته هایند 

گوئی که به مرگ مبتلایند

در بند گذشته ها اسیرند

اینگونه تقاس زخود بگیرند

انکس که بهای دم بداند

معنای دم و عدم بداند

گنجی است که معادلی ندارد

عمر رو به عقب پلی ندارد

گر قدر دم و لحظه ندانیم

هنگام سفر ز نادمانیم

فرق ماچیست

من اگربسته لبم رضایتی درآن نیست

نیست ازحال خوشم چودیده ام گریان نیست

باتوحرفی نزدم چوکارزحرف بگذشته

اشک خودنهان نمودم چوبخون آغشته

آنچه کردی تو بمن جان مرا میگیرد

شک نکن این دل بیچاره زدرد میمیرد

باتوآخرچه بگویم که چه تغییر کند

حرف من گریه ی من دیگرچه تاثیر کند

توچنان دشنه زدی که مرگ من حتمی بود

نه فقط دشنه زدی که دشنه ات سمی بود

بعدازآن تیغ جفابخاک وخون غلطیدم

من درآن روز سیاه مرگ خودم را دیدم

آدم از عشق قدیمی چو خورد تیغ جفا

دگرآن زخم گران رانبود هیچ شفا

چه بگویم که ازآن روز چه زجری دیدم

مرده بودم ودگر هیچ نمی فهمیدم

بعداز آن روز دگر از همه میترسیدم

دگر از وحشت کابوس نمی خوابیدم

تاکه آن روز تو را سرخوش و خندان دیدم

پس چرا مثل تو من نیز نمی خندیدم

فرق ماچیست مگرتو آنچنان من اینسان

من زمین گیرشدم توبردی ازیاد آسان

بعدازآن سعی نمودم که فراموش کنم

در دلم آتش این واقعه خاموش کنم

سعی کردم که توراببخشم و بخشیدم

چون گذشته دگر آنقدر نمی ترسیدم

حال که چندسالی گذشته از آن ایام

دل دیوانه من هنوز بود ناآرام

بخداسپردمش بود خدایش حافظ

زفراموشی او اگر چه هستم عاجز

یکی نامرد نصرانی

یکی نامرد نصرانی زنی را نزد عیسی برد، و در محضر شهادت داد که این زن پاکدامن نیست! ... زن از شرم گنه چون آهوی زخمی، هراسان بود و مروارید اشکش از خجالت روی مژگان بود، مسیحا از تأثّر، همچو گردابی به خود پیچید، و توآم با سکوتی سوی یاران دید، ز چشم همرهانش ناگهان برق غضب جوشید، یکی آهسته، امّا با ادب پرسید: که ای روح مقدّس از چه خاموشی؟ چرا از جرم این پتیاره این سان دیده میپوشی؟ سزای این چنین جرمی مگر بر تو مبرهن نیست؟ ولی فرزند مریم، همچنان با شاخۀ خشکی که بر کف داشت، نقشی بر زمین میزد، و با پای تفکر گام در راه یقین میزد، که ناگه، اعتراض دیگری، زان جمع، بالا شد. که ای عیسی! چه میخواهی؟ گناه او نمایان است، سزایش سنگباران است، چراغ عفت مریم، درون سینۀ این دیو، روشن نیست، و این بدکاره را راهی، به جز در زیر سنگ شرع، مردن نیست. مسیحا از پی اندیشه ای کوته، سکوت تلخ را بشکست، و چون روشن چراغی، در میان دوستان بنشست، وگفت: آری، سزایش سنگباران است، ولیکن سنگ اوّل را، به سوی این زن آلوده در عصیان کسی باید بیندازد، که خود، عاری ز عصیان است و دامانش، رها از چنگ شیطان است! و میپرسم: که مردی با چنین اوصاف، اندر جمع یاران است؟ مسیحا حرف خود را گفت، و سر را در گریبان کرد، و همراهان خود را، زان قضاوت ها پشیمان کرد! که را جرأت، که نزد پاک جانان جان خود را پاک از لوث خطا بیند؟ که را زهره، که خود را پاک، نزد انبیا بیند؟ پس از لختی، کز آن بی حرمتی یاران خجل گشتند، و از محضر برون رفتند ؛ مسیحا ماند و آن زن ماند و عیسی با زبان نرم، آن محجوبه را فهماند، و با اندرز های پاک، بذر عفت و نیکی، به دشت خاطرش افشاند، ... و آن زن، با هوای تازه ای، بیرون ز محضر شد، و تصویر نویی، از شرع، در ذهنش مصوّر شد، که از خون بنی آدم، چراغ شرع، روشن نیست ؛ و راه شرع، تنها راه، کشتن نیست! تو را، ای ادّعا پرداز احکام مسلمانی، نمیگویم مسیحا شو، که ایمان پیمبر، در دل و جان تو و من نیست، ولی سر در گریبان کن، و از خود نیز پرسان کن، که اعمال تو آیا، گاهگاهی، بد تر از کردار آن زن نیست؟ و از داغ هزاران جرم پنهانی بگو ای مرد، ترا آلوده دامن نیست؟!

مرد و نامرد

 

روزگارمیطلبد که مرد نامرد شود

وانکه مرد است زجمع مردمان طرد شود

رسم دنیاست که ازمردانگی بیزار است

شیوه اش بامرد حق دشمنی و پیکاراست

آنچنان سخت بگیرد که کند تسلیمش

تاکه ناچار شود مرد کند تعظیمش

مرد دائم زخمی وباروزگار درگیر است

بخت او ناسازگار و شاکی از تقدیراست

مرد اگرمال ندارد احترامش نکنند

آنچنان که عده ای حتی سلامش نکنند

مردی و مردانگی دیگر ندارد مشتری

 دست شوئی گر ز مردی پیش این خلق خوشتری

این زمان مردی به آن است که دارا باشی

بی خیال غیرت و اهل مدارا باشی

این زمان نامرد باید بود از مردی گذشت

مردی و مردانگی هم قصه و افسانه گشت

گاه می بینی زنان مردتر از مردانند

شیر زنانی که بپا خواسته در میدانند

این زنان تاج سر تمامی مردانند

مرد اگر دراین زمان هست فقط آنانند