پادشاه نالایق

قصه ای کوش کنیداززمانهای کهن

ازدیاری که نداشت غصه و رنج ومحن 

هرکسی درآن دیار حق آب و گل داشت

چونکه آن شهرو دیار حاکمی عادل داشت

همچو یک‌ رود بزرگ زندگی جاری بود

هرکه سرگرم به خویش درپی کاری بود

مزرعه سبزو چمن خاک و خورشید رفیق

ولی ازبخت سیاه ناگه افتاد  حریق

حاکم عادل شهر ازبدحادثه مرد

دروصیت جای خود دست فرزند سپرد

پادشاهی که نبودلایق حکم و قضا

حاکم آنجا شد مردم از ترس رضا

مردم جاهل شهر سرخوش ازسبزی باغ

ولی غافل چو نبود حاصلی غیر چماق

حاکم ازعلم تهی درپی ثروت و ناز

مردمان ساده لوح ازخوشی سمت نیاز

قصرحاکم شده بود جای هرابله دزد

هرکه دستمال به دست میگرفت آنجا مزد

حق خوریها بنمود دم نزد کس زهراس

کشته ها پشته نمود فارغ از ترس قصاص

هرچه آوردبلا بر سر خلق خدا

بیشترکرد عناد برنیامد چو صدا

مردم درمانده اززبان لال چو سنگ

ولی حاکم منتظر تاکی آیند به تنگ

درمیان مردمان یکنفر ترس نداشت

یکنفر تحمل علف هرز نداشت

بردر قصر برفت بانگ زد ظلم بس است

این سرا بجای عدل جای دزد و ناکس است

گفت بامردم شهر بی اثر نیست کلام

پس ازاین مهرسکوت به لب بسته حرام

ترس اگرحاکم شد روز و شب میمیرید

ترس جان گرباشد در غل و زنجیرید

حارسان بارگاه مرد را سخت زدند

بسته دست وپای اوپیش حاکم آمدند

مرد بی باک چو دید چهره ی حاکم شهر

بی هراس وواهمه داد زد از سر قهر 

ازصدای چون رعید دل حاکم لرزید 

دست وپا گم بنمود اینهمه خشم چو دید

مرد بی باک بگفت آخر ظلم کجاست 

بابت اینهمه ظلم از تو گیرند تقاس

برخودت غره مباش میرسد روز حساب 

چونکه آن روز رسید نکند سود عتاب

حاکم آشفت زخشم سخن اوچو شنید

به وزیر امرنمود سرش ازتن بزنید

آنگه آن آزاده را دست جلاد سپرد

حرف حق و یاد او کسی از یاد نبرد 

پیر دنیا دیده ای گفت بیزارم زخویش

چونکه ترسیدم زجان شکوه ها دارم زخویش

حاکم ظالم نهاد پا فراتر از حدود

همصدا گر میشدیم او حریف ما نبود

گفتگو باخدا

ای خدامن باتو دارم گفتگو

حرف دل بی پرده گویم بازگو

من تورادردرکودکی احساس کردم

پیشه ام باسن کم اخلاص کردم

دردلم از آن زمان نور تو بود

در سرشوریده ام شور تو بود 

لطف یزدان شامل حالم نمود 

من شدم برناو بر پاها عمود

بعدازانکه روزگارم سخت شد

حسرت و آزردگیها بخت شد

لمس کردم من تورا در زندگی

العجب اما نکردم بندگی

چون خدابودی و رحمان ورحیم

بنده راکردی ازالطافت سهیم

من نکردم حق مطلب را ادا 

باخدابودم ولی ازاو جدا

ای خدامن بنده ی عصیانگرم

هرچه خواهد نفس حرفش میخرم

هرکجا شیطان بخواهد میروم

گه به دنبالش شتابان میدوم

من ضعیفم درمصاف اهرمن

ناتوانم در مصاف تن به تن

گربدم دانم که تو بخشنده ای 

  خالق عشقی زعشق آکنده ای

ماجرای منو دل

ماجرای منو دل قصه ی درد وغمهاست

قصه ی درد دلم حکایت آدمهاست

منو دل آنچه کشیدیم کسی نتواند

منو دل چه ها کشیدیم ،خدا میداند

دل من دست مریزاد تحمل کردی

باغم ودرد صبورانه تعامل کردی

بخت دررابطه ها بادل من یار نبود

هیچگاه نصیب دل یار وفادار نبود

هرکه آمد به دلم زخمی زد وپنهان شد

سهم من درد و غم و بی کسی و هجران شد

رانده ی بی خانه

من دیوانه کجاعالم فرزانه کجا

محرم خانه کجا رانده ی بی خانه کجا

من بریده نفسم کی به تعالی برسم

من آزرده زخود کی به کمالی برسم

باخودم صاف نیم خالص وشفاف نیم

ناشناسم بخودم نیک ندانم که کیم

ازخود آزرده منم یائس و افسرده منم

آنکه ازدست خودش زخم وزیان خورده منم

من منم ضعف منم خانه ی بی سقف منم

همچو هرکم خردی جاهل وپر حرف منم

از زمین رانده شدم خسته ودرمانده شدم

وانشد چونکه دری ازطلب آکنده شدم

باخدایار شدم عاقل وبیدار شدم

من دون از کرمش لایق بسیار شدم

خودشدم عبرت خودپاشدم ازهمت خود

گر چه پروسوسه ام راضیم ازقسمت خود

ازخدامیطلبم نور بتابد به شبم 

رام وآرام کند سینه ی پرسوز و تبم

چوب خشک

چوب خشکی که نحیف 

ریشه اش درخاک است 

جان خوش دارد وخاک 

آنچه دارد ازعشق 

پای او میریزد

خاک درقصه ی ما

بی ریابود ونگفت

چوب خشکی که پاگیرشده دردل من

چه نیازی است که من عشق بپایش ریزم

نورخورشید دمید

سربه هرسوی کشید

پی آن شاخه ی خشک

شاخه راپیداکرد

وبراو تابانید 

هرچه ازعشق هرچه ازعشق دراو جاری بود

چوب دیگرقوتی یافته بود

 

انچه باعشق ارزانی او

ریشه اش راجان داد

وپس ازچندصباح

دیگرآن چوب نحیف

تکدرختی خوش بود

وبه شکرانه زخاک وخورشید 

میوه داد و سایه

ساخت لانه روی آن

مرغ شد همسایه 

وپس ازچندین سال 

چوب شد تخته سیاه 

ونوشتند بر آن 

بچه ها آنچه از عشق 

خاک وخورشید به آنها میداد 

مهره ی بازنده ی شطرنج

منم آن مهره ی بازنده ی شطرنج

منم آن بازی بازیچه ی تقدیر 

منم آن زندانی زنجیر

اگرمی بینی که میخندم ،مشو غافل 

این خنده ها ازبرای چیست ؟

اگراین خنده هارانقش بندم بردر ودیوار

سپس بینی چه زهرآلود و غمگین است

کتاب سرنوشتم اینچنین گفته

که تقدیرم چنین باشد چنین

دین ومصلحت

دین  یک برادر دارد بنام اخلاق

 که وقتی با قدرت ازدواج میکندصاحب فرزندی میشود بنام

  مصلحت  

 که این فرزندهم دین رامیکشد

وهم اخلاق را

تاریخ پر است از این وصلتهای شوم

فلسطین

تفأل زد به قران آمدش تین 

جوانمردی زمیقات فلسطین 

زخردی آنچه او دریاد دارد 

اگر گویم بدان فریاد  دارد 

زصبرا  و شتیلا  داغ  دارد

تنش صدبوسه از  شلاق دارد

زخاطر کی برد آن روز ننگین

کفر قاسم شد از خونابه رنگین 

به دست خودبرادر را کفن کرد

برادر جان خود وقف وطن کرد 

گلی درخاک او دیگر نروئید 

بجایش شهرک بیگانه روئید 

درآن خانه که جای خواهرش بود

به دیواری که عکس مادرش بود

سکونت کرده انکه مادرش کشت

همان کافر که زد بر خواهرش مشت

اگرچه بسته دستانش به زنجیر 

به سنگش کرده دشمن را زمین گیر

فلسطین کشور بی یار و یاور 

فلسطینی پراز ایمان و باور

اتحاد ما

برحقایق دیدگان راتابه کی باید ببست

دستهاراتا به کی باید نهاد برروی دست

تابه کی بایدهراس از ترس نان وجان کنیم

تابه کی خودرا ورای ترسمان پنهان کنیم

تابه کی باید شهامت را به پستو بسپریم 

تابه کی لب بسته اما از شکایتها پریم 

این ستمها تابه کی باید بماند بی تقاس

تابه کی باید که زور خود دهیم بر التماس

کی زمان قهر وخشم خفتگان خواهد رسید

کی زمان غرش دلمرده گان خواهد رسید

کی شود باور کنند از ظالمان کمتر نیند

تابه کی اینسان به هرتحقیر و ذلت راضیند

تابه کی خیره به راهند تارسد یک قهرمان

قرنها بگذشت وآنان خوش خیالند همچنان

تامنو تو برنخیزیم قهرمان در غیبت است 

تازمانیکه نشستیم بر ظهور بی رغبت است

قهرمان جزمانباشد تابه داد ما رسد 

چون به داد ما همانا اتحاد ما رسد 

مااگر همت نماییم هر محال ممکن شود 

خانه باهمبستگی از هر خطر ایمن شود

 

رفاقت

رفاقت یک سلام و یک علیک است 

سلامش مستحب واجب علیک است

رفاقت کارهر نو زاده ای نیست

دراین ره صبر کار ساده ای نیست

رفاقت سینه ای بی کینه خواهد

دلی لوتی صفت در سینه خواهد

حسادت هرکه دارد نارفیق است

به دستش خنجر مسموم و تیغ است 

رفاقت مصلحت را مصلحت نیست

سلام لقمه جویان بی جهت نیست

به وقت خوشدلی هرکس رفیق است

هزاران سینه چاکت در طریق است

رفاقت پشت سر کاری قشنگ است

رفیق اینسان چو شد بی دوز و رنگ است