ماسوته دلان درهمه شب خواب نداریم
ماخسته زجانیم و دگر تاب نداریم
ازترس مکافات زمین خانه به دوشیم
ازخلق بریدیم و زبان بسته خموشیم
در راه سفر پشت سر قافله ماندیم
آخر به سر قافله خود را نرساندیم
مردیم زبس در ره خود حادثه دیدیم
لب تشنه دویدیم و به آبی نرسیدیم
بار دگران عاریه بر دوش کشیدیم
یک دست که باما بشود یار ندیدیم
از کار خلایق چه گره ها نگشودیم
غمها زدل خلق گرفتار زدودیم
گرمابه همه عمر زکسی خیری ندیدیم
اما زنکوکاری خود فایده دیدیم
درکلبه ی ما تابش انوار خدا بود
در بزم فقیرانه ی ما لطف و صفا بود
ببین زوال قلبمو چه بیصدا شکسته
نمانده از بهار من بجز دو پای خسته
به روی چهره ام ببین غبار نامرادی
مرا هلاک کرده است ریاضت زیادی
اگرچه نبض غیرتم درون دل تپیده
خزان کشیده دامنش به چهره ی تکیده
غرور من چه بی گناه درون شب فنا شد
عجب که دل به میل خود به غصه آشنا شد
تلنگری بخود زدم مگرکه بر خود آیم
مگر که موج التهاب دمی کند رهایم
رها نشد دلم ز غم که غم بسی فزون شد
هر آنچه غصه خفته بود ز پیله اش برون شد
انیس لحظه های من دگر بجز خدا نیست
گمان کنم صدای من به عرش او رسا نیست
خدا اگر شنیده ای صدای گریه هایم
رها بکن مرا زتن رسان به انتهایم
