درویش

مشوغره تو برخویش

نخند بر پیر ودرویش

نه ساکن باش در دیر

نشو بازیچه ی غیر

زکبر و خودستائی

نبرد کس ره به جائی

اگر خوابی اگر خام

چو خواهی شهرت ونام

جوانی کن تو باعقل

تبانی کن تو باعقل 

نظر بر پیش رو کن 

حقیقت جستجو کن 

نصیحت چون چراغ است

حقیقت راسراغ است

ولی نشنو زهر کیش

نصیحت جز زدرویش

توکل بر خدا کن 

دل از دنیا جدا کن

که دنیا دار فانیست

همانند جوانی است 

اگر خوبی اگر بد 

اگر انسان اگر دد

اگر عابد اگر مست 

اگر عارف اگر پست

به آنی روز تقدیر 

زند بر عمر تو تیر

دگر پایان راه است

دنی در قعر چاه است

شیطان

آدمی خواهد اگر سیر کمال

در سفر سوی خدای متعال

در ره انسان دوشیطان درکمین

در معیت بابشر اندر زمین

اولی شیطان نفس آدم است 

پیروش هرکس که باشد نادم است

دومی ازکبر خود بیچاره شد

بعد عمری در زمین آواره شد 

چونکه آدم شد دلیل طرد او

گشت آدم تابه آخر درد او

گفت یارب من فرشته بوده ام 

راه طاعت بی ریا پیموده ام

من که ازآتش پدیدار آمدم

اینک آدم را به دیدار آمدم

تابسازم غافل اورا از مسیر 

تا بگردد او به دام من اسیر 

مانع بسیار در راهش نهم 

چونکه مانع بوده انسان در رهم

حب دنیا گر شد آدم را سرشت

گربود حبش بقدر پاره خشت 

اهرمن آنجا نشیند در کمین

تازند انسان غافل بر زمین 

دزد در تاریکی شب میرود 

روشنی بیند معذب میشود

پرده ی غفلت اگر بردل نشست

هر چه خواهد اهرمن آرد به دست 

درمصاف اهرمن انسان ضعیف 

چونکه انسان نیست شیطان راحریف

گربه حبل الله بشر انداخت چنگ 

اهرمن ازسختیش آید به تنگ

ظلمت شب

گفت به تاریک شب نورشرر بار روز 

چون ندهی جز ظلام ظالمی و کینه توز

در تو زمین وزمان مرده دل و خامش است

درعجبم ازچه خلق باتو در آرامش است

ظلمت شب خنده کرد خنده ی پررمز وراز 

گفت که دارد جواب حرف وحدیث دراز 

برتن من گر کشید رخت سیه کردگار 

درعوض این حجاب داده بمن اعتبار 

تاکه زمین روشن است درد وغم ورنجش است 

بعد غم و التهاب موقع آرامش است 

در دل تاریک شب بخشش و لطف خداست

ارزش شب راشناخت هرکه به شب آشناست

ندارد ترس باران

ندارد ترس باران آنکه خیس است 

اگرچه زیر باران تن عزیز است 

یکی جانش به لب آمد زایام 

یکی اورا جزا میداد اعدام

دمادم در دلش یاد خدا بود

کلامش خواهش وذکر ودعابود

فقط آیین حق رابندگی کرد

در این دنیا چو مهمان زندگی کرد

به لبخندی که حاکی از رضا بود

بسی خرسند وشاد از این جزابود

توای در ساحل دریا گرفتار 

تو ای غافل زباغ پشت دیوار 

توای آنکس که در بندزمینی

برای کسب دنیا در کمینی

زهر دلبستگی باید حذر کرد

زهر وابستگی باید گذر کرد

اگر ترست فقط از انتها بود 

اگر معبود تو تنها خدا بود 

شوی آن خیس در رگبار باران 

شوی آزاده همچون سربداران

جمع ما

جمع ماجمع پریشان خیال 

راه ما درپی بیراه زوال 

جرم ما گفتن از عشق کلام 

لب ما خسته زتکرار سلام

پای مابسته به زنجیر عناد

کار مارونق بازار کساد

چشم ما خیره به جادوی افق

ترس ما جواب ناجور نتق

غم ماحسرت ایام بهار

دیدن چلچله ی پشت حصار

شب ما ظلمت تاریک هراس

زور ما پشت حجاب التماس

بار ما وزنه ی سنگین گناه

حرف ماسفسطه های اشتباه 

قرن ما قرن پرآشوب هجوم 

پشت پاخوردن از علم و علوم 

فصل مافصل زمستان وتگرگ

خواب ماضیافت سفیر مرگ 

درد ما درد رها کردن اصل 

راز ما رمز هماهنگی ووصل

نسل بی رحم بشر

ازهمان روزی که آدم شد پدید 

روز خوش ازبودنش عالم ندید

آدمی از ابتدای خلقتش

تشنه ی خون بود وکشتن پرعطش

گشت ناامن ازهمان روز نخست

آدمی راه امان دیگر نجست 

نسل بی رحم بشرخونخوار بود

قتل میکرد شادمان زین کار بود

کشتن مردم برای خاکشان 

زین شرارتها نبوده باکشان

این بشردر فکرجنگ افروزی است

دائما در حال عالم سوزی است

تا خداوند آدمی را افرید

این برادر آن برادر را درید

گفت یزدان آدمیزاد عاقل است

باید او میگفت انسان قاتل است  

چون ترقی شد مرام آدمی 

شددگر راحت حرام آدمی

خوی حیوانی اگر آدم نداشت

جزمحبت در زمین چیزی نکاشت

سکوت

مپندارید اگر خلقی خموشند

سکوتشان رضایت را دلیل است 

جوابی از سکوت کوبنده تر نیست 

که گه رساتر از هر قال و قیل است 

اگرظلم وستم مشهود باشد 

دگرآنرا چه حاجت بر بیان است

گهی تاوان حرف حق گزاف است

گهی مردن  جزای شاکیان است

چه کس از ظلم ظالم داد گیرد 

چو حاکم باعدالت در تضاداست

چه سودبخشد اگر که معترض را

طناب دار جواب انتقاد است 

چه مردانی که پوسیدند در حبس

چه سرهائی که زیر آب رفتند 

چه بسیار بی گناهان در سحر گاه 

 به جرم حق به   زیر خاک خفتند 

علف هرز

مست شدم ازقدح پرشکرجام او

ساده به دل بندزدم بی خبرازدام او

رسم اسیری زسرم با نظرش یاد رفت

هرچه بنا کرده بدم ،باقدمی باد رفت 

غربت دستان مرا دست عزیزی گرفت

خفته دل بی خبرم پاشده خیزی گرفت

نوبت خوشبختی دل قدر همان لحظه بود

نوگل باغ هوسم یک علف هرزه بود

باززدم بردل خود باغم افزون نهیب

دست بکش ازطلبت ،یار نباشد نصیب

درنظرم هرعلفی چون گل آلاله بود

دل زنگاهی گذرا سخت وگران واله بود

هرعلفی بلبل مستی به جنون میکشد

عشق جنون رازتب سینه برون می کشد

عشق نگاری به دل چون من اگر پانهاد

غرق شود ناشی اگر پای به دریا نهاد

رازخلقت

تابدانم راز خلقت 

تابیابم رمز هستی 

واله وسرگشته بودم

من که هستم.?من چه هستم?

مقصدومقصود من چیست?

کردگار از خلقت من ،

ازمن انسان چه میخواست ?

زاده گردم ،پابگیرم

بگذردایام و ایام 

روزگاری برمراد است

روزگاری سخت ودشوار

خوب باشم یا گنهکار

جاهل ودیوانه باشم 

خواب باشم یاکه بیدار?

عاقبت پایان من چیست?

سایه ی مرگ است و وحشت?

خفتن درگور تاریک?

یا که دنیا را حسابی است?

هر نکوئی را ثوابی است?

آخر شر هم عذابی است?

برخلاف کل مخلوقات عالم 

آدمی را اختیار است

عقل دارد تاکه باتدبیر وبینش

آنچه را حیوان نداند ،او بداند

خواست یزدان آدمیزاد

خود ببیند ،خود بیابد

راه خودرا خود بجوید،خود بسازد

رستگاراست آنکه دانست 

ازچه آمد،ازچه ماند،

از چه میمیردپس ازعمری که تقدیر است

زمین جبراست

زمان جبر است 

ولی دراختیار ماست

که ازجبری که درراه است

بسازیم آنچه رابال سفر ابزار میخواهد

زمین ائینه ی فردای انسان است

تو ای آنکس که پنداری نهایت راحسابی نیست

تمام کار عالم را

حسابی هست ،کتابی هست

عقابی هست ،ثوابی هست

گناهی راکه پنهان است

خدابیندبه صد تفصیل

توراشرم آید از منکراگرچشمی تورابیند

ولی شرم ازخدایت نیست

برای لذت فانی

برای میل شهوانی

زمان رامیبری باجهل 

به قربانگاه نادانی

ولی یک لحظه باخالق 

به تنهائی نمی مانی

نمیدانی مگر انسان 

اگرباحق عجین باشد 

خدابراو نظر دارد

خدابراو نظر دارد

گل همیشه بهار

خداونداگلی دادی به دستم 

که آن گل راچو جانم میپرستم

گلی دادی که خاری هم ندارد

نیازی بربهاری هم ندارد

گلی ازجنس گلهای بهشتی

که عطرآگین کند هر سرنوشتی

گلی دادی که هرفصلش بهار است

حضورش درکنارم افتخاراست

ازآن ترسم که آسیبی ببیند

به گلبرگش غبار غم نشیند

گلم زیبا و حساس و لطیف است

به دنیایی که سرتا پا کثیف است 

امانتدار خوبی من نبودم 

 گهی ناخواسته غمگینش نمودم

خداونداتورا صد شکر گویم

به هرباری که این گل راببویم

من او را بی نهایت دوست دارم

گلم را روی چشمم میگذارم

که عمرم بسته بر گلبرگهایش

نمیرم تا کنم جان را فدایش