عدالت گمشده ی انسانها در طول تاریخ

بی شک نمیتوان جامعه ای رایافت که درآن جرم و فساد وجنایت و ظلم وتبعیض وجود نداشته باشد وانسانها همواره درطول تاریخ با این مشکلات وناهنجاریها دست به گریبان بوده اند.این درحالی است که تلاشهای بسیاری برای رسیدن به جامعه ای عاری از اینگونه ناهنجاریها و مشکلات صورت گرفته اما این تلاشها هیچگاه ثمربخش نبوده است.

بی عشق میمیرم

به پیش دردهای من جهانی درد ناچیز است

ولی باکوله باردرد دلم ازعشق لبریزاست

اگرچه خسته ام اما توان ازعشق میگیرم

مرااز درد ترسی نیست ولی بی عشق میمیرم

همیشه عشق میدادم اگرچه فاقدش بودم

نشان کس نمیدادم هرآنچه شاهدش بودم

عذابم داد بی مهری چقدرزخم زبان خوردم

بدیها دیدم از یاران ولی در یاد نسپردم

برادرخصم جانم بودزهم خون دشمنی دیدم

جفا دیدم ز دلدارم ر دستش زهر نوشیدم

هرآنکس درکنارم بودبمن زخمی زد و گم شد

همیشه رنج و آزاری نصیب من ز مردم شد

اگرچه آشنایانم بیازردند مرا هر دم

ولی با اینهمه هرگزبدی باکس نمیکردم

اگر قلب مرایاران هزاران باربشکستند

تمام مردم دنیا اگرکه دشمنم هستند

ولی من باهمه آنان سخن باعشق میگویم

جهان گر زیر و رو گردد طریق عشق می پویم

به یادآن عزیز

درگیر ودار زندگی ازیارخودغافل شدم

سرگرم با بیهوده هابی اعتنا بر دل شدم

میبرد باخود روزگار این ذهن پرتشویش را

در ازدحام دردها گم کرده بودم خویش را

وقتی که بودم پیش یار انگار چشمم کور بود

اوباهمه زیبائیش از چشم من مستور بود

خود رابرای زندگی به درو دیوار میزدم

میآمدم شب نیمه جان ازخستگی زار میزدم

سرگشته وآشفته حال بودم گرفتار خودم

یادرپی یک لقمه نان یا پی آزار خودم

آسوده بودم هرچه هست دلدار درکم میکند

باور نمیکردم که او یک روز ترکم میکند

امارسید آن روز شوم او هم برید وخسته شد

رفت آن عزیز بارفتنش درهای رحمت بسته شد

حالا که جایش خالی است جزاو نخواهم هیچ چیز

فکری ندارم روز وشب جزیاد و فکر آن عزیز

ضرورت بازگشت به اسللم راستین (قسمت پنجم)

در قسمت قبل به ایرادهایی که به مذهب تشیع وارد است پرداختم و در خصوص آنها توضیح دادم البته مواردی که میتوان به آنها اشاره نمود خیلی بیشتر از اینها هستند با اینحال به اعتقادبنده (العاقل تکفیه الاشاره) برای انسان عاقل اشاره ای هم کفایت میکند .

عشق تاریخی

عشق تو بر زخم دلم مرحم است

چاره گر غصه و درد و غم است

عشق تو آرامش جان من است

بودن تو خط امان من است

باتو که باشم غم عالم کم است 

پیش تو آخر چه نشان از غم است

همره تو واهمه از درد نیست

پیش تو ترسد چو کسی مرد نیست

درد کجا با تو اثر میکند

کی دلم احساس خطر میکند

عشق توعشقی است پراز رمز و راز

هست نشانش ز رهی بس دراز

نیست ازآن جمله که تاتی کنند

یا که نهایت تله پاتی کنند

عشق تو را ریشه ی تاریخی است

کتیبه ها دارد و خط میخی است

عشق تو  شاید برسد تا حوا

یا وقتی که نوح بوده فرمانروا

هرچه که هست من شده ام عاشقش

شکر خدا را که شدم لایقش

تصویر فقر

فساد آید چو بیکاری زیاد است

که بیکاری ره آوردش فساد است

بنی آدم سراپا احتیاج است

نیازش بی درآمد لا علاج است

دراین دوران که چیزی رایگان نیست

که حتی رایگان یک قرص نان نیست

چگونه بی در آمد میتوان زیست

ندارد کس درآمد کار اگر نیست

جوان بیکار اگر ماند تباه است

به دنبال خلاف درکوره راه است

چو فقر آید زدین چیزی نماند

چو فقر وارد شود دین را براند

اگر انسان به سفره نان ندارد 

به دل هم نوری از ایمان ندارد

زن پاکی که بی چیز و فقیر است 

گهی برتن فروشی ناگزیر است

اگر فرزند او گرسنه باشد

به سرما کودکش برهنه باشد

نگیرند دست او را بی توقع

نه با خواهش نه بااشک و تضرع

چو معرفت نباشد فقر هم هست

نمیگیرد کسی افتاده را دست 

معمار

نمی بینم افق من پیش رویم 

نباشد جز سیاهی رو برویم

شده فردای من در بند تردید

امیدم را کند آینده تهدید

جوانی گر مجال شور وحال است 

دراین ماتمسرا شادی محال است

به لب گربسته شد نقشی زخنده

بدنبالش دوان یأسی کشنده

به رؤیا در جهان دیدم غمی نیست

گرفتار و پریشان آدمی نیست

درآنجا خوب و بد ازهم سوا بود

بدیدم هرکه را کامش روا بود

نه کس آهی کشید از زوی حسرت

نه حرفی زد کسی از فقر و عسرت

نه کس مشکل بنام زندگی داشت

نه کس دنبال نان دوندگی داشت

عدالت برقرار و عدل جاری

درون سینه ها از کینه عاری

به رؤیا آن بهشت را لمس نمودم

نبود رؤیا ولی داروی دردم 

جوان در زندگی چون خشت خام است

به راهش در کمین صیاد و دام است

اگر استاد گل حالت به او داد 

ازآن پس زندگی بر کام او باد

  که بی شک والدین معمار هستند

به معماری همه اجبار هستند

چو گردد عاقبت به خیر فرزند

دلیلش هست معماری هنرمند

 

سرگشته در بیهوده ها

قرنها دربیهوده ها سرگشته بودیم

بیراهه ها را درپی حق گشته بودیم

اما همه پس کوچه ها بن بست بودند

گویی تمام مرشدان همدست بودند

ماتشنه بودیم و عطش بی تابمان کرد

کس آمد از آب لجن سیرابمان کرد

ماآب ناپاک خورده و مسموم گشتیم

بر قرنها سرگشتگی محکوم گشتیم 

افکارمان از دیر باز آلوده گشته

در ناکجا دنبال هر بیهوده گشته

بازیچه بودیم بی خبر ازقرنها پیش

ما رانجاست خوار نمودندو کج اندیش

مابت پرست گشتیم پس از یکتاپرستی

ماآمدیم ناگه زعرش تاقعر پستی

یکتا پرستیمان همانا شرکمان بود

شرک ریشه هایش در زمین فکرمان بود

ابزار مقدس بود و اهداف نامقدس

همچون پرطاووس که پوشانندبه کرکس

اما خدا درهیچیک از بیراهه ها نیست

در هیچ قدمگاه و ضریح مرده ها نیست 

درکشمکشهای زمان صدر اسلام

در هرکجا برده شود از آدمی نام 

در بین هرجمع سیه پوش و عزادار

آنجا که بر سر میزنند باچشم خونبار

آنجاکه میگویند اراجیف مسلم 

درهر کجا باشدبه منبر یک مؤمم 

خواهد چوکس راه حقیقت را بپوید

باید زبدعتها سراسر دست شوید

ضرورت بازگشت به هاسلام راستین (قسمت چهارم)

درقسمتهای قبل در خصوص چرایی و موانع در مسید بازگشت به اسلام راستین اجمالا توضیح دادم 

دراین قسمت قصد دارم در خصوص ایرادهایی که به  مذهب تشیع و شیعه گری وارد است بپردازم .

آدمی بی درد وغم کی آدم است

درب دل را هرزمان کوبد غمی

گویمش وارد شو ای غم محرمی

گویم ای غم دل بود کاشانه ات

ازچه گم کردی تو راه خانه ات

غم ندارد حاجت در کوفتن

عادت دل گشته با غم سوختن

دل سرای هر غم ناخوانده است

خانه ی غمهای در دل مانده است

درد در دل یک جهان جا داده ام

قسمتی راهم به غمها داده ام

درد وغم بادل رفیق و همدند 

 از گذشته این دو با دل  محرمند

ماو غم را دوستی دیرینه است

کوهی از غمها درون سینه است

آدمی کی فارغ از غم میشود

درد و غم استاد آدم میشود

آدم بی درد یعنی یک جسد

جسم بی جانی که خفته در لحد

ارزش دلها به میزان غم است

آدمی بی درد و غم کی آدم است