بوته ی خشخاش

نگاهم رابه قفل بسته ی دروازه میدوزم

وتارعنکبوتی پیر و فرسوده

تنیده پشت در باصد مگس در بند

وناقوسی که بیکار است

که گوئی زندگی صدسال درخواب است

وبازاری که تعطیل است

فقط سوداگران جان انسانها دراین بازار خوشحالند 

وآواری که قبرستان آبادی است

نه آواز خروسی در سحرگاهان 

نه عطر یاس خوشبویی

فقط پرواز کرکسهاست

که در آنجا سرود مرگ میخوانند

توگوئی سرزمین جن وارواح است

مگر سنگ بلا باریده براین قوم!!!

ولی نه 

این بلای آسمانی نیست

که اینجابوته ی خشخاش میروید

همان افیون انسان سوز

که اینسان هستی وکاشانه را نابود میسازد