تقصیر

یک عمر ززمین و آسمان شکوه نمودم

یک عمرزجفای روزگار شعرسرودم

ازدست همه شاکی واز درد غزلخوان 

گه شکوه زیارکردم و گه شکوه زیزدان

تقصیر همه بود که من شاد نبودم

صدکفر خدا گفتم و فریاد نمودم

انگار که زمین وآسمان شدند همدست

تا درد بحانم بزنند تا نفسی هست

یک روز که وجدان من از خواب بپاخواست 

 دیدم همه چیز درنظرم روشن و پیداست

دیدم که مقصر خودمن هستم و لاغیر

 درهای سعادت خودمن بستم و لاغیر

هربار که در راه رسیدم  به دو راهی  

آن راه گزیدم که خطابود و تباهی

از عزت و احترام و آبرو گذشتم

دوراهی  به دلدار رسید ازاو گذشتم

اینها همه انتخاب من بوده نه تقدیر

کس رانبود غیر خودم گناه و تقصیر